මඛාදේව අභිමුවෙහි..

කවුද මේ වන පෙත

සැඟවී දැහැනකට වැද

ටිකක් මතකයි සෘජු කය

ආරෝහ පරිනාහ දේහය

“අඳුනන්න බැරිද ඇත්තට

මඛාදේවය මම”

හෝ ‍හෝ රජකම අතැ’රැ

පලා ආ හාදයා නේද මේ

නරකෙසක් හිස දැක

 “තපසේම ඉන්න බෑ හැමවිට

පාඵයි හිතට වන පෙත

මොහොතකට හෝ යා නොහැක

ආපසු නගරයට

සංසාර දුක එහි අපමණ”

උපන්දා සිට ඇති

සසර දුක අපට පුරුදුය..

ඵෛස්වර්යය මැද

එදුකෙන් සැඟව හිඳි කල

අමතක කලේ කිම

ප්‍රත්‍යන්ත දේශයෙහි

මිනිසුන් දිවා රෑ

පෙළනා සසර දුක් කඳ

නරකෙසක් හිස මත

කොයිතරම් සුඵ දෙයක් වෙද

පලා ආයේ කිමද මුග්ධය

ජීවිතෙන් තොප..

එනු නැවත නුවරට

මුහුණට මුහුණ දී

සසර දුක් කඳ වෙත

විඳ දරා මුහුණ දෙනු

ජීවිතය පණ ගහයි

ජනී ජනයා මැද..

 ‍‍